Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι

Σαν να ήταν χθες. Και όμως, σαν σήμερα 17 Οκτωβρίου ακριβώς πριν 13 χρόνια, ο αείμνηστος γενικός διευθυντής του ΑΠΟΕΛ Κίκης Ρήγας ήταν ζωντανός και μόλις είχε επιστρέψει τα χαράματα από το ευρωπαϊκό παιχνίδι με την Μαγιόρκα. Ο Κίκης όμως δεν θέλησε να μείνει στη Λάρνακα όπου διέμενε. Πέρασε από το σπίτι του για να δει για λίγο τη σύζυγο του και τον μόλις τότε 15 μηνών γιο του, δυστυχώς για τελευταία φορά. Ήταν ημέρα Παρασκευή τότε και αντί να πάει για ύπνο και να ξεκουραστεί, σαν γνήσιος παθιασμένος ΑΠΟΕΛίστας πήγε στη δουλειά του από τη Λάρνακα στη Λευκωσία, διότι όπως ο ίδιος είπε είχαμε παιχνίδι με τον Ονήσιλλο σε δυο μέρες και έπρεπε να διεκπεραιώσει κάποιες δουλειές στα γραφεία της εταιρείας. Όπως πάντα ο ΑΠΟΕΛ πάνω απ’ όλα!

Δεν έμεινε μέχρι το βράδυ, όπως συνήθιζε, στη δουλειά. Αφού όλα ήταν έτοιμα για το επόμενο παιχνίδι, πήρε το δρόμο της επιστροφής για το σπίτι του στη Λάρνακα για να χαρεί ένα ανέμελο απόγευμα με την οικογένεια του. Ο χάρος όμως του έστησε καρτέρι. Χωρίς ύπνο και κουρασμένος από την υπερκόπωση, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και συγκρούστηκε στο κιγκλίδωμα. Άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο λίγες ώρες αργότερα και τον χάσαμε όλοι εμείς και η οικογένεια του μια για πάντα.

Η θλιβερή είδηση διαδόθηκε σε χρόνο ρεκόρ. «Πέθανε ο Κίκης Ρήγας σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στον κύριο δρόμο Λευκωσίας-Λάρνακας παρά την Κόσιη». Στο νοσοκομείο και στο σπίτι του μαζεύτηκε πολύς κόσμος, επώνυμοι, ανώνυμοι, φίλοι και συγγενείς. Το σοκ ήταν μεγάλο. Κανένας δεν ήθελε να συμβιβαστεί με την τρομακτική και αναπάντεχη είδηση. Στην κηδεία του υπήρχε το αδιαχώρητο από χιλιάδες κόσμου. Κανένας δεν πίστευε ότι έσβησε για πάντα το χαμόγελο ενός ανθρώπου, από τους καλύτερους που υπηρέτησαν τον ΑΠΟΕΛ με όλη τη δύναμη της ψυχής του και μπροστά σε αντίξοες συνθήκες.

Για να καταλάβουν οι νεότεροι φίλοι που δεν γνώρισαν ποτέ τον Κίκη, ο ΑΠΟΕΛ μας την τότε εποχή περνούσε πολύ δύσκολες στιγμές στο οικονομικό. Δεν υπήρχε καν η ευχέρεια να έχει την υπαλληλική άνεση όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Ο Κίκης ήταν εκεί απλήρωτος για 3-4 μήνες. Κρατούσε σχεδόν μόνος του τη διεύθυνση της εταιρείας. Πάλευε με τα κύματα, πάλευε με όλα τα προβλήματα, τις αδικίες και γενικά έζησε τον ΑΠΟΕΛ σε μια από τις δυσκολότερες του φάσεις.

Ήταν όμως πάντα στην πρώτη γραμμή. Προστάτευε τα συμφέροντα του ΑΠΟΕΛ όσο κανείς. Κόντρα στις πολλές αδυναμίες, ήταν ένας από τους πρωτεργάτες για να υφίσταται η λειτουργία της εταιρείας. Το παιδί για όλες τις δουλειές, ο καλοσυνάτος, ο πράος, ο συγκαταβατικός, ο άνθρωπος που σε κέρδιζε με την πρώτη.

Αναπολώντας σήμερα τον Κίκη μας βασανίζουν κάποια ερωτήματα στα οποία κυριαρχεί η αδικία. Έφυγε νωρίς και άδικα. Έφυγε χωρίς να ζήσει αυτά που ζούμε όλοι εμείς σήμερα και αναφερόμαστε στις ανεπανάληπτες αγωνιστικές επιτυχίες. Έχασε τα συνεχόμενα πρωταθλήματα, τα νταμπλ, αλλά κυρίως τις μεγάλες ευρωπαϊκές δόξες του ΑΠΟΕΛ μας που τόσο πολύ ονειρευόταν. Πανηγυρίζει και χαίρεται μαζί μας όμως από ψηλά παρέα με τον Θεό.

Δεν πρόλαβε να καρπωθεί, ούτε την οικονομική άνεση στην οποία ζούνε και εργάζονται (και μπράβο τους) σήμερα οι υπάλληλοι της εταιρείας. Δεν πρόλαβε να απολαύσει τα προνόμια του διευθυντή μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Γιατί, τότε τα έκανε όλα μόνος και ήταν σχεδόν μόνος στα γραφεία. Ήταν απωθημένο, ήταν όνειρο για τον μακαρίτη να δει κάποια μέρα τον ΑΠΟΕΛ να λειτουργεί με οικονομική αυτονομία. Ήταν όνειρο επίσης να δει την αγαπημένη του ομάδα να φτάνει τόσο ψηλά στην Ευρώπη.

ΚΙΚΗΣ ΡΗΓΑΣ: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Ο ΑΠΟΕΛΙΣΤΑΣ, Ο ΣΩΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ, Ο ΩΡΑΙΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ. Απεβίωσε όπως είπαμε την Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2003 και κηδεύτηκε τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου Κοντού στη Λάρνακα. Λίγα μέτρα πιο κάτω ο αδελφός μας αναπαύεται στην τελευταία του κατοικία. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει εδώ και 13 ολόκληρα χρόνια.

Αυτά για να θυμόμαστε εμείς οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.