Μια ιστορία του Ιβάν…

Με αφορμή τα κατορθώματα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τις βραβεύσεις που άρχισαν ήδη να έρχονται και θα συνεχιστούν, παραθέτουμε το πιο κάτω κείμενο-αφιέρωμα που επιβεβαιώνει ότι ο Σέρβος είναι κάτι παραπάνω από σπουδαίος προπονητής. Ο Σάββας Κοσιάρης γράφει στο Fair Play (μηνιαία έκδοση αθλητικού φύλλου) για τον Ιβάν παίρνοντας μας πίσω στο 1999.. «Είναι κάποιες συμπεριφορές που την εξήγηση και την ερμηνεία τους θα πρέπει να την αναζητήσουμε στο παρελθόν αυτών που τις εκδηλώνουν. Η συνέπεια, για παράδειγμα, ενός ανθρώπου δεν μπορεί να δημιουργήθηκε μόλις τώρα, ταυτόχρονα με τις συμπεριφορές που εκφράζουν αυτή τη συνέπεια. Το ίδιο και η σύνεση, η σοβαρότητα… Το ίδιο και η πίστη, η αφοσίωση, η αισιοδοξία, η αυτοπεποίθηση, η σιγουριά… Αλλά και τα απλά συναισθήματα ενός ανθρώπου, όπως τα εκφράζει μέσα από την καθημερινή του. Όλα έχουν την εξήγησή τους σε κάποιο γεγονός ή σε μια ιστορία… Κι όλοι κουβαλούμε την αυθεντική εικόνα μας από το παρελθόν μας…

Από το παρελθόν και η ιστορία που θα σας διηγηθούμε σήμερα, με πρωταγωνιστή τον προπονητή του ΑΠΟΕΛ Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Μια ιστορία άγνωστη στους πολλούς αλλά και που γίνεται γνώριμη μόλις βάλουμε τα χαρακτηριστικά του κυρίου Γιοβάνοβιτς μπροστά μας, όπως ακριβώς μας τα δίνει η συνολική συμπεριφορά του μέσα και έξω από τα γήπεδα. Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…

Η ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑ ΚΑΙΓΕΤΑΙ…

Στις 24 Μαρτίου 1999, η Γιουγκοσλαβία δέχθηκε τη γνωστή Νατοϊκή επίθεση από αέρος, η οποία κράτησε τρεις μήνες, αφήνοντας πίσω της χιλιάδες νεκρούς και μια τεράστια οικολογική, πολιτιστική και οικονομική καταστροφή. Ηταν τότε που οι απανταχού έλληνες, εδώ και στην Ελλάδα, στάθηκαν με θέρμη κοντά στους σέρβους και τους βοήθησαν με τον τρόπο τους, να αντέξουν…

Ο Ιβαν Γιοβάνοβιτς τότε, βρισκόταν στη Θεσσαλονίκη. Ηταν ο δέκατος χρόνος παρουσίας του στον Ηρακλή, τον οποίο βοήθησε τα μέγιστα ως ποδοσφαιριστής αλλά και από τον κόσμο του οποίου δέχθηκε απέραντη αγάπη. Οι δικοί του ζούσαν στη Γιουγκοσλαβία και βίωναν την τραγωδία. Ο ίδιος ανησυχούσε για την τύχη τους και περνούσε, όπως και εκείνοι, δύσκολες στιγμές αγωνίας…

Η ΩΡΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ

Την Κυριακή 4 Απριλίου, 1999, λίγες μόνο μέρες μετά την έναρξη των βομβαρδισμών, ο Ηρακλής αντιμετώπιζε τον Αρη στο ντέρμπι του Βορρά, για το Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Λίγο πριν από την έναρξη του αγώνα, ο Ιβάν μπήκε μόνος στο γήπεδο, κρατώντας ένα πανό το οποίο περιέφερε στην περίμετρο του αγωνιστικού χώρο, μπροστά από τους φιλάθλους.

Το πανό έγραφε: «Στην Ελλάδα χτυπάει η καρδιά της καρδιάς μας…»! Ηταν το ευχαριστώ του σέρβου Ιβάν Γιοβάνοβιτς για τη συμπαράσταση των ελλήνων στους συμπατριώτες του. Οι οπαδοί και των δυο ομάδων σηκώθηκαν και χειροκρότησαν παρατεταμένα την ενέργεια του Γιοβάνοβιτς, ο οποίος βουρκωμένος, συνέχισε να σηκώνει όλο και πιο ψηλά το πανό… Σαν να ήθελε να φωνάξει το «ευχαριστώ» πιο δυνατά από το χειροκρότημα και τις ιαχές των χιλιάδων φιλάθλων…

Όταν ολοκλήρωσε τον γύρο του γηπέδου, κάθισε στον πάγκο του Ηρακλή. Ο προπονητής της ομάδας (ο σουηδός Ματς Γίνγκμπλαντ) δεν τον χρησιμοποίησε στην αρχική ενδεκάδα, σεβόμενος την ψυχολογική του κατάσταση εξ αιτίας όσων συνέβαιναν στην πατρίδα του. «Η αλήθεια είναι ότι περνάω δύσκολες ώρες. Ολη την ημέρα είμαι μπροστά σε μια τηλεόραση και ένα τηλέφωνο, προσπαθώντας να μάθω νέα για τους δικούς μου στη Γιουγκοσλαβία», ομολογεί στο δημοσιογράφο Μιχάλη Φουστέρη της εφημερίδας «Αθλητική Ηχώ».

«ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΙΞΩ..»

Στο ημίχρονο ο Ηρακλής έχανε με 1-0 με τέρμα που σημείωσε για λογαριασμό του Αρη ο συμπατριώτης μας Μάριος Αγαθοκλέους. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ζητεί από τον προπονητή του να τον χρησιμοποιήσει, διαβεβαιώνοντάς τον ότι «είμαι εντάξει… Θέλω να παίξω». Η σιγουριά στη φωνή του, πείθει τον προπονητή ο οποίος τον ρίχνει στο παιχνίδι στη θέση του Κυριαζή. Ο Ιβάν, με υπόβαθρο την πίστη και τη θέληση του, πραγματοποιεί εξαιρετική εμφάνιση και βοηθά την ομάδα του να ανατρέψει το αποτέλεσμα. Στο 57΄ ο Στολτίδης ισοφαρίζει 1-1 και στο 90΄ ο δικός μας Μάριος Χριστοδούλου, με υπέροχη κεφαλιά δίνει τη νίκη στον Ηρακλή. Παρών στον αγώνα με τα χρώματα του Ηρακλή και ο άλλος κύπριος, ο Μιχάλης Κωνσταντίνου. Ηταν δηλαδή εκείνο το παιχνίδι, υπόθεση των κυπρίων (δύο στον Ηρακλή και ένας στον Αρη) και βέβαια του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.

Μετά τον αγώνα ο σέρβος άσσος θα δηλώσει στο Μιχάλη Φουστέρη ότι «δεν νομίζω ότι έκανα κάτι το ξεχωριστό. Όλα τα παιδιά δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό». Κι όταν ο δημοσιογράφος τον ρωτά για την κατάσταση στη Γιουγκοσλαβία, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς εξομολογείται: «Υπάρχουν στιγμές που θα ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί… Υπάρχουν και άλλες που θα ήθελα να ήμουν με ένα όπλο στο χέρι και να πολεμάω τον εισβολέα. Τελικά, σκέφτομαι πως το μόνο που μπορώ τώρα να κάνω, είναι να περιμένω, να ελπίζω και να προσεύχομαι. Υπομονή και ψυχραιμία. Τι άλλο…».

«ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»

Ανοίγει όμως την καρδιά του και για την Ελλάδα… Και τους έλληνες…

«Αισθάνομαι τυχερός στην ατυχία μου. Νοιώθω πολύ καλά που βρίσκομαι στην Ελλάδα, τη μοναδική χώρα στον κόσμο που με τόση θέρμη και ενδιαφέρον στέκεται στο πλευρό της πατρίδας μου. Θέλω μέσα από την καρδιά μου να ευχαριστήσω όλους τους έλληνες για τη συγκινητική, τη συγκλονιστική πραγματικά συμπεριφορά τους. Να ξέρεις ότι η φωνή τους ακούγεται σε όλο τον κόσμο και ο Θεός μόνο ξέρει πόσο ανάγκη την έχουμε…. Οι διαφορές όμως, μεταξύ των ανθρώπων, δεν πρέπει να λύνονται με όπλα παρά μόνο με διάλογο και καλή θέληση. Ενας πόλεμος φέρνει μόνο καταστροφή και τίποτε άλλο…».

Διαβάζοντας και ξαναδιαβάζοντας αυτή ν ιστορία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς του Ηρακλή Θεσσαλονίκης, όλο και πιο ξεκάθαρα (και σίγουρα) ερμηνεύουμε σήμερα τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς του ΑΠΟΕΛ….