Ούτε καν γλυκόπικρη γεύση

Ακούμε και διαβάζουμε ότι υπάρχει ικανοποίηση για την παρουσία της ομάδας μας στον καθοριστικό αγώνα με τον Απόλλωνα. Πράγματι είδαμε τους παίκτες να έχουν θέληση και να αντιλαμβάνονται τη σημασία του αγώνα κάτι που δεν έπραξαν στους δυο με την Ομόνοια, για αυτό και η έντονη διαφορά κάνοντας τη σύγκριση. Η ουσία όμως είναι το γκολ, οι βαθμοί και η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η ομάδα μας είχε διάθεση, πλάνο αλλά πέραν της αισχρής διαιτησίας πλήρωσε με τον πιο έντονο τρόπο τα μεμονωμένα αλλά τραγικά αμυντικά λάθη και τη δυσκολία των παικτών να τελειώσουν κάποιες φάσεις.

Ο Φινκ θέλοντας να γίνει παραστατικός είπε μετά τον αγώνα ότι πετύχαμε τρια τέρματα και χαρίσαμε άλλα δυο στον  αντίπαλο. Πράγματι ο ΑΠΟΕΛ δεν κατάφερε να κερδίσει μέσα στην έδρα του έναν ανύπαρκτο επιθετικά Απόλλωνα γιατί η μεσοαμυντική μας γραμμή λειτούργησε επιπόλαια στις φάσεις που έγιναν τα γκολ του αντίπαλου.

Και επιθετικά όμως ενώ είδαμε με τεράστια ικανοποίηση δύο μέσους να βρίσκουν το δρόμο προς τα δίκτυα ήταν και πάλι φανερή η δυσκολία των επιθετικών να τελειώσουν φάσεις. Ο Ντε Βινσέτι προσπάθησε και ήταν θετικός στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα αλλά και πάλι έμεινε άσφαιρος αφού είδε μια ξεκάθαρη ευκαιρία του να μην γίνεται γκολ όταν η μπάλα πέρασε έξω μετά από κεφαλιά.

Θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα αν δεν είχαμε τις απουσίες του Τζιμπούρ και όλων των άλλων; Ίσως, αλλά αυτό δεν είναι παρήγορο.