Η προστασία που δεν ήρθε ποτέ

Από την αρχή της χρονιάς έγινε ξεκάθαρο ότι ο ΑΠΟΕΛ όχι μόνο δεν τύγχανε προνομιακής μεταχείρισης από τη διαιτησία (όπως κατηγορείται) αλλά υπήρξαν καθοριστικοί αγώνες που επιβεβαίωναν ότι αδικείται. Στη νέα τάξη πραγμάτων του κυπριακού ποδοσφαίρου όπως αυτή έχει διαμορφωθεί τα τελευταία 2-3 χρόνια η Αελ και ο Ερμής είναι για διάφορους λόγους οι παίκτες του παρασκηνίου. Η αλλαγή διοίκησης και η επιστροφή του Πετρίδη έδωσε την εντύπωση ότι ο ΑΠΟΕΛ θα τύγχανε διαφορετικής μεταχείρισης από τα κέντρα αποφάσεων της ΚΟΠ. Η αποχή του Πετρίδη από την «ενεργό δράση» για αρκετό καιρό ήταν θέμα αλλά υπήρχαν διαβεβαιώσεις ότι τα όσα απαράδεκτα συνέβαιναν επί Ερωτοκρίτου δεν θα συνεχίζονταν.

Παρόλα αυτά δεν υπήρξε ουσιαστική βελτίωση ενώ η κατάσταση έδειξε να ξεφεύγει στον αγώνα όπου ο δήθεν δικός μας Νικολαϊδης κατάπιε ένα πέναλτι που μας στέρησε πιθανή νίκη επί της Ομόνοιας. Η εντύπωση που υπήρχε μπαίνοντας στα play offs ήταν ότι ο ΑΠΟΕΛ όχι μόνο δεν θα αδικείτο αλλά θα είχε και βοήθειες έστω και αν οι απαιτήσεις δεν ήταν επιπέδου Αελ!

Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε ποτέ. Ο Παναγή στον αγώνα με την Ανόρθωση το έκανε ξεκάθαρο ενώ η εξέλιξη του σκορ στον αγώνα με την Αελ ήταν τέτοια που η διαιτησία δεν ήταν εκ των πρωταγωνιστών.

Είδαμε όμως και στον αγώνα με τον Απόλλωνα τον διαιτητή να φοβάται να δείξει κόκκινη σε ένα δολοφονικό τάκλιν πάνω στον Αλωνεύτη. Όλα αυτά τα λέμε αναγνωρίζοντας την ανοχή των διαιτητών σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς στον προκλητικό Ολιβέιρα και κάποιες επιμέρους αποφάσεις όπως εκείνο το πέναλτι του Πάρντο στον αγώνα με τον Άρη.

Οι δυο σερί ήττες που μας έφεραν στο -6 δεν οφείλονται στη διαιτησία αλλά είναι γεγονός ότι ο φετινός ΑΠΟΕΛ έχασε την μάχη του παρασκηνίου φέτος με τη διοίκηση Πετρίδη να εισπράττει την κριτική.