apoel.net Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση
Εδώ και χρόνια γράφουμε συστηματικά για την προκλητική χρηματοδότηση της ομόνοιας από την κυβέρνηση του ακελ. Όπως είναι γνωστό επί προεδρίας Χριστόφια γιγαντώθηκε η εργοληπτική εταιρεία του κόμματος μέσω των κυβερνητικών προσφορών που κέρδιζε με συνοπτικές διαδικασίες για τεράστια έργα. Τα κυβερνητικά έργα επέτρεπαν στον κρατικό εργολάβο και πρόεδρο της ομόνοιας να διοχετεύει αρκετά εκατομμύρια ευρώ του Κύπριου φορολογουμένου για μεταγραφές, εκτοξεύοντας το μπάτζετ της ομάδας του σε επίπεδα που προκαλούν σοκ. Σαν αποτέλεσμα της ανικανότητας που τους διακρίνει και στη διαχείριση της ποδοσφαιρικής ομάδας πέραν των αγωνιστικών αποτυχιών, έκαναν και ζημιές ρεκόρ με ελλειμματικούς προϋπολογισμούς τεραστίων διαστάσεων. Οι πιέσεις προς την ΚΟΠ και η βοήθεια από τον Νικ Νικολάου τους επιτρέπουν να περνούν τα κριτήρια ενώ όλοι γνωρίζουν ότι είναι το πιο χρεοκοπημένο σωματείο στην Κύπρο.
Το πλέον προκλητικό είναι ότι κάθε χρόνο στις γενικές συνελεύσεις έχουν το θράσος να δημοσιοποιούν ότι ο Μιλτιάδης Νεοφύτου εισέφερε στην ομάδα 13-14 εκατομμύρια ευρώ τα οποία δεν θα ζητήσει ποτέ να του επιστραφούν. Τα μμε υπό το φόβο της πνευματικής τρομοκρατίας που εξασκεί το προεδρικό κάνουν τις πάπιες και αποδέχονται ότι τάχα υπάρχει άνθρωπος στην Κύπρο έχει την πολυτέλεια να κάνει τέτοιες δωρεές.
Τον τελευταίο καιρό αναζητούνται άλλες λύσεις αφού τα κυβερνητικά ταμεία είναι άδεια και δεν υπάρχει η δυνατότητα να ανατεθούν έργα στην εργοληπτική του κόμματος. Οι υποχρεώσεις προς πρώην και νυν ποδοσφαιριστές ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ μηνιαίως και αφού δεν υπάρχουν άλλες εισφορές-δωρεές, το ακελ αναγκάστηκε να στραφεί προς το δανεισμό. Προ τριμήνου υπήρξε γερή οικονομική ανάσα προερχόμενη από ρωσική τράπεζα με μεσάζων ειδικό σύμβουλο του Χριστόφια. Τα δυο εκατομμύρια ευρώ δεν ήταν αρκετά έτσι το κόμμα στράφηκε και στις δυο μεγάλες κυπριακές τράπεζες.
Η κρατικοποίηση της Λαϊκής έδωσε την εντύπωση στα ξεφτέρια του ακελ ότι θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν δάνειο με συνοπτικές διαδικασίες από τη συγκεκριμένα τράπεζα. Η άρνηση ήταν αναμενόμενη αφού εδώ και μήνες οι τράπεζες σταμάτησαν να δανείζουν και πολύ περισσότερο χωρίς να έχουν τις απαιτούμενες εξασφαλίσεις.
Η στροφή προς την Τράπεζα Κύπρου που θεωρείται η τράπεζα της ομόνοιας ήταν αναπόφευκτη αλλά και πάλι εισέπραξαν ένα μεγαλοπρεπέστατο όχι για τους ίδιους λόγους. Το σοκ ήταν ακόμα πιο ισχυρό αφού διαχρονικά και με παρεμβάσεις του προεδρικού ήταν εφικτό μέχρι τότε να γίνονται χαλαρώσεις τόσο στους τραπεζικούς λογαριασμούς του σωματείου, όσο και σε αυτούς του κρατικού εργολάβου.
Έχουν μείνει ακόμα λίγοι μήνες εξουσίας στους ανίκανους και ταυτόχρονα επικίνδυνους και η λογική λέει ότι θα επιχειρήσουν με διάφορους τρόπους να κρατήσουν στον αναπνευστήρα την ομόνοια. Αναμένουμε λοιπόν τη συνέχεια με ενδιαφέρον.
