Οπαδικός κορεσμός

Το χρονικό σημείο που επέλεξα να γράψω αυτό το κείμενο δεν είναι καθόλου τυχαίο, και θα εξηγήσω στη συνέχεια. Καταρχήν δε θέλω να κατηγορήσω κανένα, αντίθετα θέλω να μεταδώσω τον έντονο μου προβληματισμό, για ένα θέμα που ίσως για κάποιους είναι δευτερευούσης σημασίας .

Περιμέναμε με «μεγάλη» ανυπομονησία και «ενθουσιασμό», την άφιξη της αποστολής της ομάδας στο εξώστη για την καθιερωμένη αποθέωση. Κάτι το οποίο  αποτελεί παράδοση για όλους εμάς τους ΑΠΟΕΛίστες, τα τελευταία χρόνια με τις συνεχείς κατακτήσεις τροπαίων. Η ομάδα έφτασε και αποθεώθηκε όπως αρμόζει μέσα σε ένα εκρηκτικό κλίμα.. Ως εδώ όλα καλά..

Ξαφνικά γύρως τις 01:30, τα πάντα σχεδόν τελειώνουν, η κυκλοφορία στους γύρω δρόμους αποκαθίσταται κανονικά, και οι πανηγυρισμοί τελειώνουν σε μεγάλο βαθμό. Από μόνο του το μυαλό τότε, κάνει βόλτες σε προηγούμενες κατακτήσεις τροπαίων και αντίστοιχους πανηγυρισμούς, 5 χρόνια, 10 χρόνια, 15 χρόνια πριν…ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ!

Ποιος ξεχνά τον τρόπο που πανηγυρίζαμε κατακτήσεις τροπαίων τότε; Ποιος ξεχνά πόσες ώρες πριν μαζευόμασταν στην κερκίδα και φωνάζαμε;

3/4/2004 δύο αγωνιστικές πριν το τέλος: δερύνεια – ΑΠΟΕΛ 0-1 στα τελευταία λεπτά και ΕΚΡΗΞΗ στο γήπεδο της δερύνειας, και ακολούθως στη Λευκωσία, για την προδιαγραφόμενη κατάκτηση πρωταθλήματος.

4/5/2003 προτελευταία αγωνιστική: ομόνοια – ΑΠΟΕΛ 3-4. Η ομόνοια με νίκη πάνω μας, έπαιρνε τον τίτλο. 16.000 ομονοιάτες και 3.000 εμείς. 3.000 εμείς πορωμένοι να τους κάνουμε show κανονικότατα.

27/4/2002 τελευταία αγωνιστική στο τσίρειο: αελ – ΑΠΟΕΛ 1-1. Ποιος ξεχνά τον ενθουσιασμό και την πόρωση πριν από αυτό το παιχνίδι, την πορεία προς τη Λεμεσό, αλλά και τους πανηγυρισμούς με το τέλος του παιχνιδιού;

Αυτά είναι μερικά μόνο παραδείγματα, για να συγκρίνετε τον ενθουσιασμό, την πόρωση και τη «βράστη» που επικρατούσε τότε σε σχέση με τώρα. Και αν προσέξατε δεν έχω καν αναφερθεί σε παιχνίδια σταθμούς της ιστορίας μας όπως πρώτη είσοδος μας σε ομίλους Ch.League το 2009, πρόκριση στους 8 του Ch.League το 2012, που κανονικά η κερκίδα και ο ενθουσιασμός, θα έπρεπε να ήταν υπερδιπλάσιος σε σχέση με τα προηγούμενα που έχω αναφέρει.

Σκόπιμα λοιπόν περίμενα και τη φετινή κορύφωση των πανηγυρισμών στον εξώστη, για να επιβεβαιώσω ολοκληρωτικά, την έλλειψη ενθουσιασμού και πόρωσης του κόσμου σε σχέση με προηγούμενα χρόνια. Μια πόρωση που απουσιάζει χρόνια τώρα..

Αντιλαμβάνομαι ότι τα βαθύτερα αίτια, συνάδουν ίσως με την έλλειψη κινήτρων αφού έχουμε κατακτήσει και πετύχει τα πάντα εντός και εκτός Κύπρου, όμως αυτό δεν παύει να αποτελεί μια φτηνή δικαιολογία, για τον λανθασμένο εφησυχασμό όλων μας. Ο ΠΑΝ.ΣΥΦΙ, αλλά και ο ευρύτερος ποδοσφαιρικός ΑΠΟΕΛ, είναι καιρός να προβληματιστεί, για το πώς μπορούμε να φέρουμε πίσω την πόρωση στον κόσμο.

Πορτοκαλί κερκίδες παλιές, νοσταλγώντας τες να κλαις!

Με εκτίμηση

Αγνός Οπαδός ΑΠΟΕΛ