Μήπως είμαστε Χοχοι τελικά;

Όλοι βιώσαμε την ίδια απογοήτευση, τα ίδια νεύρα και την ίδια πικρία μετά από τον αποκλεισμό μας από την «Αστάνα». Αυτό όμως είναι ένα και το τι ακούμε τις τελευταίες ώρες είναι άλλο! Αφορισμοί, μηδενισμός των πάντων; ο προπονητής δεν μας κάνει, ο Πρόδρομος είναι λαμόγιο και ο Λεάλ άμπαλος. Ούτε πως ο πρώτος μας έβαλε στους ομίλους του Europa, ο δεύτερος έχει ένα 3peat 2 συνεχόμενα double και ομίλους Champions League στις πλάτες του και το τρίτος έβαλε στην πρώτη αγωνιστική όσα γκολ έβαλε ο Sheridan πέρσι.

Ακόμα και ο Μακρίδης έφταιξε που αναγκαστικέ να παίξει μετά από τραυματισμό ανασταλτικός λόγο απουσίας του Βινισιούς. Ξαφνικά ξεχάσαμε από πού ερχόμαστε και τι μας έφερε ως εδώ. Αφήσαμε πίσω μας ότι και μείς ήμασταν για την Κοπεγχάγη ότι για μας η Αστάνα όταν κάναμε το θαύμα για πρώτη φορά, και ότι καλό πετύχαμε δεν είχε να κάνει μόνο με τα πρόσωπα (για τους Ιβανολάγνους) άλλα περισσότερο με την σταθερότητα αυτών.

Συμβαίνει και στα καλύτερα σπίτια να γίνει η στραβή λόγο timing, άλλα δείτε το ποτήρι μισογεμάτο και όχι σαν χοχόπουλλα. Μια νέα ομάδα, με τους παίκτες που κουβαλούν την παρακαταθήκη του 2012 να βρίσκονται κοντά στη δύση της καριέρας τους, η ομάδα πέρασε χωρίς να έχει φτιάξει το νέο κορμό από τον δεύτερο γύρο. Ακολούθως, ακόμα και απέναντι σε μια καλή ομάδα (Μιτιλαντ) πήρε ένα σπουδαίο διπλό (πάνε 3 χρόνια από τότε που κερδίσαμε away στην Ευρώπη, προπονηταράδες μου!) και άντεξε με δέκα απέναντι σε ένα προκλητικό διαιτητή. Πιάστηκε στον ύπνο στον πλαστικό χλοοτάπητα του Astana Arena και φτάσαμε να διεκδικούμε με πολλές αξιώσεις (και ακόμα περισσότερη υπεροψία) την πρόκριση στο ΓΣΠ.

Το πλάνο φαινόταν να δουλεύει και ήταν απλά θέμα χρόνου το 2-0. Ο προπονητής (που μάλλον ξέρει πιο πολλά από μας) έβλεπε καθαρά ότι ο Αντωνιάδης ήταν σε κακή μέρα όμως είχε το δίλλημα του να κρατήσει τουλάχιστον μια αλλαγή αν τυχών πηγαίναμε παράταση και έχασε αναπάντεχα τον Καρλάο. Ταυτόχρονα, τα ίδια έβλεπε και ο αντίπαλος προπονητής, που έριξε ένα επιθετικό με εκτόπισμα στον αγώνα με αποτέλεσμα ο Αντωνιάδης να μην παίρνει βοήθειες στο one-on-one.  Ορίστε το δίλλημα, και «Shit happens» που λέμε. Γ’ αυτό το ποδόσφαιρο είναι το ομορφότερο άθλημα στον κόσμο.

Με απογοήτευση παρακολουθούμε ακόμα και το apoel.net να γράφει λες και είναι χοχοπικραδοφιλλαδα κριμένη πίσω από το πέπλο της αντικειμενικότητας, και να δίνει το πρόσχημα στον κάθε πικραμένο να γράφει ότι του κατέβει στα διάφορα κερκιδοσεντρογκολ.

Τέτοιου είδους «αυτογκόλ» τρώνε μόνο οι Χόχοι και οι λεμεσιανοί, που με την πρώτη στραβή μηδενίζουν τα πάντα και αλλάζουν προπονητές, φροντιστές και καφετζήδες. Μπαϊ δε γουεϊ, ο Παναθηναϊκός αυτή την ώρα παίζει με την Καμπάλα (το χωριό που απέκλεισε τον Απόλλωνα) με γεμάτο γήπεδο προσδοκώντας να περάσει εκεί που εμείς ήδη είμαστε (FYI χάνει 2-1 εντός, δεν θα περάσει). Σας λέει κάτι; Μήπως είμαστε Χοχοι τελικά;      

Με καθαρό μυαλό,

Σάββας Α.