Εμπιστοσύνη

“Πηγαίνει τέλεια με το πρωινό σου, σε «ξελασπώνει» κατά τη διάρκεια ενός βαρετού meeting στο γραφείο και «γράφει» στα browsing stats της google! Πρέπει όμως να παραδεχτείς ότι πιο πολύ πάει με τη μουρμούρα της γυναίκας σου…
Αν η πιο πάνω πρόταση που αφορά το apoel.net σε εκφράζει, τότε είσαι και συ ένας από μας. Είσαι και συ, o Ρίφι.”

Ο Γιώργος, δικηγόρος στο επάγγελμα, δουλεύει χρόνια σε ένα από τα μεγάλα δικηγορικά γραφεία της Λευκωσίας. Έχει σπουδάσει στην Αγγλία, σε πανεπιστήμιο απ’ τα καλά – όχι απ’ αυτά της πλάκας – και  το μάτι του γυαλίζει. Είναι απ’ αυτούς που όλοι λέγανε «αυτός θα πάει ψηλά». Ο ίδιος μη όντας από τζάκι, έχει φτύσει αίμα για να γίνει βασικό μέλος της ομάδας και χρήσιμο στέλεχος για το γραφείο. Τι κι αν το  9-5 έχει πια γίνει 5-9, μέσα του ξέρει ότι ποτέ δεν θα γίνει «partner» και γ’ αυτό έχει τα μάτια του ανοιχτά για ευκαιρίες, μήπως μπορέσει και κάνει το κάτι παραπάνω.

Μήνα Σεπτέμβρη, σε μια φάση γ’ άλλους απότομης και γ’ άλλους σταδιακής επαναφοράς της ρουτίνας, η τύχη του χαμογελά. Ένας παλιός καλός συνεργάτης του τηλεφωνεί. Η εταιρία του που δραστηριοποιείται στα ναυτιλιακά σκοπεύει να μεταφέρει τις εργασίες της από το Λονδίνο στην Κύπρο, και θέλουν τον Γιώργο να αναλάβει το «στήσιμο» και στη συνέχεια να δουλέψει στο «legal structuring department» του «μαγαζιού». «Είναι πολλά τα λεφτά Άρη!!» αναφωνεί μέσα του ο Γιώργος.

Ο ίδιος, άλλα και οι άνθρωποι της ναυτιλιακή ξέρουν ότι ο Γιώργος δεν έχει μεγάλη εμπειρία από ναυτιλιακά. Αστειευόμενος, ο ίδιος λέει ότι έχει πολύ περισσότερη στα «αντηλιακά» που χρυσοπληρώνει για το μαύρισμα της γυναίκα του, και στις πλαστικές βαρκούλες των παιδιών. Είναι όμως οργανωμένος, μεθοδικός, και ξέρει από νομικές συμβάσεις. Εμπορικές, δανειακές, ασφαλιστικές «you name it!». Αρπάζει λοιπόν την ευκαιρία από τα μαλλιά.

Στην αρχή όλα είναι δύσκολα, το περιβάλλον πολυεθνικό και η κουλτούρα μεταβαλλόμενη. Από «startup» σε πολυεθνική μέσα σε λίγους μήνες. Μετά το αρχικό στήσιμο αρχίζει το «real deal», και ο Γιώργος είναι στο επίκεντρο. Ποιος να του το λέγε, ότι από το γλείψιμο Ρωσικών (και άλλων) οπισθίων για μια γερή μπάζα με offshore θα έκανε πράγματα τόσο ουσιαστικά και ενδιαφέροντα που ώρες ώρες νομίζει ότι πρωταγωνιστεί στο «Suits» (αμερικανική σειρά με δικηγόρους). Αυτό που του κάνει φοβερή εντύπωση είναι η αντιμετώπιση των νέων του αφεντικών. Από την πρώτη στιγμή τον αποδέχονται ως βασικό μέλος της ομάδας, ως σημαντικό στέλεχος της εταιρίας, και ακούνε τις απόψεις του με προσοχή. Του δίνουν δε όλη την υποστήριξη που χρειάζεται, και τον μπάζουν γρήγορα στα ναυτιλιακά γνωρίζοντας ότι μόνο έτσι μπορεί να αποδώσει στο 100%. Ότι δίνεις παίρνεις σ’ αυτές τις περιπτώσεις, και οι άνθρωποι δίνουν με τη σέσουλα.

Δίνει κι ο Γιώργος το είναι του, και σε πέντε χρονάκια του προτείνουν να γίνει διευθυντής του «business development» της εταιρείας. Έχει συστήσει άλλωστε το πιο μεγάλο deal των τελευταίων χρόνων μέσο ενός πρώην πελάτη του, Ρώσου μεγιστάνα (πώς τα φέρνει η ριμάδα).  Στο νέο του ρόλο θα ηγείται των προσπαθειών της εταιρείας για ανάπτυξη νέων αγορών, και θα πηγαίνει λέει σε όλα τα jurisdictions που ενδιαφέρουν για να κλείνει τα deals. Έχει γίνει πια άνθρωπος των μετόχων και ψιθυρίζεται ότι πάει για CEO μέσα στην επόμενη πενταετία. Ο ίδιος πατάει γερά στα πόδια του, κρατάει χαμηλά τη «μπάλα» και δεν ξεχνά από που ξεκίνησε. Αλλά κυρίως νοιώθει ευγνώμων για την εμπιστοσύνη που του έδειξαν.

«Εμπιστοσύνη», μια έννοια που όλοι αναζητούμε στη δουλεία μας, στο σπίτι μας, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, που όμως δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένη στον κόσμο του ποδοσφαίρου.  Διοίκηση, κόσμος, media, έχουμε την συναισθηματική νοημοσύνη να δείξουμε εμπιστοσύνη στους Ιταλούς; ‘Η θα χαθεί και η δική τους προς εμάς, προς επιβεβαίωση του κακού ονόματος που έχουμε κτίσει. Πώς περιμένουμε να εμπιστευθούν οι παίκτες τον οποιονδήποτε, αν δεν τον εμπιστευθεί πρώτα η διοίκηση; Αν δεν του δοθεί η υποστήριξη, οι πόροι και η σταθερότητα να κάνει τη δουλεία του;