apoel.net Η συνήθεια που έγινε εξάρτηση
Οι επέτειοι μας δημιουργούν ανασφάλειες. Και αυτό γιατί υπάρχουν βάσιμες ενδείξεις ότι κάποιοι έμειναν κολλημένοι στο πρόσφατο και ένδοξο παρελθόν και αδυνατούν να αντιληφθούν τις προκλήσεις που έχει ο ΑΠΟΕΛ μπροστά του. Παρόλα αυτά θα ήταν αφύσικο να μην κάνουμε αναφορά στην πρώτη επέτειο της ιστορικής εβδόμης Μαρτίου του 2012. Είναι η μέρα που η ομάδα μας πέτυχε τον μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό άθλο στην ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου, αποκλείοντας την Λυών. Ήταν η μέρα όπου ο ΑΠΟΕΛ άφησε άφωνο το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα καταφέρνοντας να προκριθεί στις 8 καλύτερες ομάδες του Champions League.
Τι να πρωτοθυμηθεί κάνεις από την Τετάρτη της 7ης Μαρτίου του 2012;Όταν μετά από μέρες αναμονής έφτασε η μέρα του αγώνα οι περισσότεροι έπρεπε να υποστούμε για αρκετές ώρες το βάσανο της δουλειάς ή του σχολείου. Οι ώρες περνούσαν βασανιστικά και όσοι είχαν την πολυτέλεια του internet περνούσαν την ώρα τους παρακολουθώντας τα σχετικά βίντεο της πορείας μας στο ομίλους.
Το 1-0 του πρώτου αγώνα δημιουργούσε βάσιμες ελπίδες ότι υπό προϋποθέσεις η ομάδα μας θα μπορούσε να κοντράρει την Λυών όπως έκανε με όλες τις ομάδες μέσα στο ΓΣΠ. Ο Γιοβάνοβιτς την προηγούμενη του αγώνα είπε «Όσον αφορά τον κόσμο, αύριο περιμένοντας αυτό το παιχνίδι θα καταλάβουν τι έχουμε κάνει. Θα αισθανθούν τόσο περήφανοι όσο δεν αισθάνθηκαν ποτέ».
Τα όσα ζήσαμε στη συνέχεια και για περισσότερες από δυο ώρες θα μας σημαδεύουν για μια ζωή. Το ξεκίνημα ήταν ονειρικό αφού το γρήγορο γκολ του Μαντούκα έφερε τον αγώνα στα ίσα. Ο κόσμος στο ασφυκτικά γεμάτο ΓΣΠ ζούσε ένα όνειρο το οποίο οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς φρόντισαν να κάνουν πραγματικότητα.
Τα 90 λεπτά αγώνα δεν ήταν αρκετά. Ούτε η ημίωρη παράταση έτσι έπρεπε να ζήσουμε και τη ψυχοφθόρο διαδικασία των πέναλτι. Ψυχοφθόρο διαδικασία για εμάς αφού όπως προκύπτει οι πρωταγωνιστές ήταν έτοιμοι! Τα όσα αποκάλυψε ο Γιοβάνοβιτς τέσσερις μήνες μετά το ιστορικό βράδυ είναι παραπάνω από κατατοπιστικά και συγκινητικά:
Θα σας πω κάτι χαρακτηριστικό για την ψυχολογία γι’ αυτό το παιχνίδι. Στα τελευταία 10 λεπτά της παράτασης, όπου μείναμε και για κάποια λεπτά με παίκτη λιγότερο, άκουγα από την κερκίδα -ποτέ ξανά δεν το έχω ακούσει, αλλά εκείνη τη μέρα το άκουσα- ένα τραγούδι που τραγουδούσαν οι φίλαθλοί μας, ανεξάρτητα από το ποιος είχε τη μπάλα. Ήταν ένα τραγούδι Θρύλε πού το πας, κάπως έτσι. Τραγουδούσαν επί 7-8 λεπτά συνεχόμενα αυτό το τραγούδι, δεν είχε σημασία αν πήγαινε ο Μπάστος ή ο Λόπες προς την εστία μας ή ο Μαρσίνιο από την άλλη πλευρά. Κατάλαβα κάποια στιγμή, γαμώτο, ό,τι και να γίνει τώρα, τι μπορώ να ζητήσω εγώ παραπάνω; Ας τελειώσει, όπως τελειώσει. Εμείς ό,τι μπορούσαμε να κάνουμε, το κάναμε. Ήμουν πολύ ήρεμος. Οταν τελειώσε το παιχνίδι και πηγαίναμε στα πέναλτι, έρχεται ο Χρήστος (Κόντης) και ρωτάει ποιος θα σουτάρει. Λέω, όποιος μπορεί. Ερχεται ο Αλμέιδα, λέει εγώ θα σουτάρω, του λέω οκ, μου λέει αλλά θέλω να σουτάρω πρώτος, του λέω οκ σούταρε πρώτος. Ρωτάω τον Χρήστο, ποιος άλλος είναι καλά; Ολοι είναι καλά. Λέω Ιβάν, θα σουτάρεις;. Ναι. Ποιος άλλος θα σούταρει; Ο Νεκτάριος. Έπινε νερό. Νεκτάριε, θα σουτάρεις;. (σ.σ. δείχνει με νοήματα ότι απάντησε καταφατικά κουνώντας το κεφάλι ενώ έπινε νερό) Όταν πίνει νερό και λέει ναι, θα σουτάρει σίγουρα, δεν υπάρχει περίπτωση. Νούνο;. Ναι. Ποιος άλλος έμενε να σουτάρει; Ο Μαρσίνιο; No chance! Και έμεινε ο Ολιβέιρα, τον ρωτάω, λέει: Ναι, αλλά εγώ θέλω μόνο το πέμπτο. Λέω οκ, εσύ σουτάρεις το πέμπτο. Τον Νούνο δεύτερο, τον Αλεξάνδρου τρίτο και τον Ιβάν τέταρτο τους τοποθέτησα εγώ.
Τα υπόλοιπα τα είδαμε όλοι και όταν ο Χιώτης απέκρουσε το πέναλτι του Μπάστος ήρθε η έκρηξη συναισθημάτων.
Ο αριθμός 8 έγινε ο αγαπημένος όλων αφού εκ τότε είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την πορεία του ΑΠΟΕΛ στο Champions League. Η πορεία της ομάδας ολοκληρώθηκε με τον αναμενόμενο αποκλεισμό από την τεράστια Ρεάλ Μαδρίτης αλλά η 7η Μαρτίου 2012 είναι η σημαντικότερη μέρα μιας ανεπανάληπτης πορείας που δύσκολα θα επαναληφθεί.
Σχετικές ειδήσεις
Tα video που θα σας κάνουν να δακρύσετε. Πάλι.
